O czym jest ten artykuł i dla kogo
To nie jest wpis, który zmieni sposób, w jaki Twój dział finansowy pracuje na co dzień.
Nie znajdziesz tu nowych idei, inspiracji czy refleksji o przyszłości controllingu.
To raczej bardzo techniczny fragment codziennej pracy księgowego i osoby raportującej leasingi zgodnie z MSSF 16.
Piszę o tym, bo temat – choć z pozoru drobiazgowy – regularnie wraca w projektach, które realizujemy w ramach automatyzacji IFRS 16 w FlexiEPM.
U kilku firm spotkaliśmy ten sam, powtarzalny błąd w podziale zobowiązania na część krótko- i długoterminową.
I choć wydaje się on niegroźny, może prowadzić do nieprawidłowości w sprawozdaniu finansowym, które potem trzeba „prostować”.
Skąd bierze się błąd: „saldo za 12 miesięcy = długoterminowe”
O co chodzi? Wycena IFRS16 powstaje zazwyczaj w układzie harmonogramu umowy. Tabela zawiera kolejne okresy wraz z płatnościami, współczynnikami dyskonta i wyliczoną wartością bieżącą zobowiązania.
Robiąc (błędne) uproszczenie jako wartość długoterminową księgowi potrafią przyjąć wycenę przypadającą za 12 miesięcy od dnia bilansowego. Dla kompletności – część krótkoterminową wyliczają przez różnicę. Brzmi racjonalnie? Ale jest tu błąd.
Wartość zobowiązania wyliczona w harmonogramie na dzień bilansowy przypadający za 12 miesięcy jest wartością bieżącą za 12 miesięcy, a nie teraz. To jest wartość z przyszłości. Nie jest to na pewno obecna wartość bieżąca płatności klasyfikowanych jako długoterminowe…
Konsekwencje w sprawozdaniu finansowym
By uzyskać poprawną wartość zobowiązania długoterminowego i krótkoterminowego należy:
- uwzględnić dodatkowe dyskonto wartości zobowiązania, która pojawi się sprawozdaniu za 12 miesięcy do wartości na „tu i teraz” lub
- wyliczyć najpierw wartość krótkoterminową (suma z wartości bieżących opłat leasingowych w najbliższych 12 miesiącach). I wtedy część długoterminową możemy policzyć przez różnicę…
Pracując z harmonogramem IFRS16 łato zgubić się dyskontowaniu. Nawet doświadczone osoby potrafią tu wpaść w pułapkę. Ja sam kilka już razy potrzebowałem dobrze zebrać myśli, by obronić poprawność kalkulacji we FlexiEPM wobec różnic z plikami Excela Klientów.
Główna trudność polega na tym, by nie mieszać wartości policzonych na aktualny dzień bilansowy (np. wartość bieżąca każdej z przyszłych płatności NA DZIEŃ KALKULACJI) i sald planowanych na przyszłą datę (wartość zobowiązania planowana na KAŻDY DZIEŃ BILANSOWY).
Automatyzacja w praktyce: jak robi to FlexiEPM
W systemie FlexiEPM ten problem jest rozwiązany automatycznie.
Algorytm nie bazuje na „salda za 12 miesięcy”, lecz wylicza część krótkoterminową poprzez sumę wartości bieżących najbliższych płatności, a część długoterminową jako różnicę.
System waliduje także poprawność stopy dyskonta i struktury harmonogramu, dzięki czemu wyklucza ryzyko błędów manualnych.
Dzięki temu raporty IFRS 16 generowane w FlexiEPM są zgodne z wymogami MSSF i w pełni spójne z notami do sprawozdania.
Podsumowanie
To drobiazg, który w praktyce ma znaczenie.
Podział zobowiązania IFRS 16 na część krótkoterminową i długoterminową wymaga precyzyjnego zrozumienia, czym jest „wartość bieżąca na dziś”, a czym „saldo na przyszły dzień bilansowy”.
Wielu księgowych wpada w tę pułapkę, bo harmonogramy wyglądają logicznie – a jednak nie uwzględniają różnicy w dyskontowaniu.
Jedna mała korekta w metodzie liczenia eliminuje 90% błędów, z którymi spotykamy się w praktyce.
Jeśli temat Cię zainteresował i chcesz zobaczyć na liczbach, o co chodzi – przygotowaliśmy plik Excel z przykładem błędnej i poprawnej kalkulacji IFRS 16, który jasno pokazuje różnice.
